„Plastyczny dźwiek” w kinach
Dalsze udoskonalenia filmowej aparatury dźwiękowej
Nowością w kinematografii jest pojęcie „plastycznego dźwięku”, spotykane ostatnio coraz częściej zagranicą. Podczas gdy uczeni i fachowcy głowią się jeszcze nad udoskonaleniem filmu wzrokowo – plastycznego, dość trudnego w realizacji, znacznie lepsze rezultaty osiągnięto już w dziedzinie prac nad „dźwiękiem plastycznym”. Co rozumiemy przez „dźwięk plastyczny”?
Wyjaśnił to niedawno w swym odczycie wygłoszonym w Berlinie inżynier Warncke, przedstawiając nietylko teoretycznie, ale i demonstrując zarazem praktycznie najnowszą aparaturę dźwiękową Klangfilm. W filmie zademonstrowanym na nowej aparaturze pokazano np. orkiestrę, przy czym do uszu widza, kierującego wzrok na bębnistę z chwilą uderzenia w bęben – odgłos doszedł tak plastyczny, bezpośredni i naturalny, że wprowadził wszystkich w podziw. Podobnie rzecz się miała i z innymi instrumentami. Osiągnięte przy pomocy tej aparatury znaczne pogłębienie dźwięków wypełniających całą salę, było prawdziwą rozkoszą dla ucha i ogromnie potęgowało wrażenia doznawane przez widzów. Była to dopiero pierwsza próba, lecz jest nadzieja, że wcześniej doczekamy się w kinach lepszego, bardziej naturalnego tonu, czyli „plastycznego dźwięku”, aniżeli udoskonalenia „plastycznych obrazów”.
Cała tajemnica ulepszonej znacznie aparatury dźwiękowej i osiągniecie wspaniałego efektu dźwiękowego – jak wyjaśnił konstruktor – polega na tym, że ton przyjmuje się przy pomocy dwóch mikrofonów ustawionych w odpowiedniej odległości, a następnie kieruje się dźwięk dalej przez specjalnie skonstruowane głośniki do uszu widzów. Nowy system dwukanałowej aparatury w porównaniu do obecnego systemu jednokanałowych aparatur okazał się prawdziwą rewelacją.
„Dziennik Ostrowski” z 23 kwietnia 1939
Kino Czytano 666 razy
Brak komentarzy do wpisu “„Plastyczny dźwiek” w kinach”