Wpisy otagowane jako 1938

Jak się ubierasz, taki masz charakter

26 lipca 2016

Jak się ubierasz, taki masz charakter.

(Tr. Pm.)

Wnioskujemy o charakterze ludzkim z pisma, z linij dłoni, ze sposobu chodzenia, z metody palenia. Dotychczas nie zastanawiano się nad tem, dlaczego ludzie mają indywidualne upodobania w sposobie ubierania się. A jednak indywidualność zaznacza się w tej dziedzinie tak silnie, że łatwo można wnioskować o charakterze ludzi właśnie z ich upodobań do pewnych barw, do zdobniczych rekwizytów i do fasonów.

Co pomyśli np. szef danej instytucji o właściwościach charakteru kandydata na urzędnika, jeżeli ten zjawi się z prośbą o posadę ubrany niedbale, w garniturze poplamionym i zmiętym, ale wpadającym w oko fantazyjnością barw i fasonu? Niewątpliwie nie łatwo zdecyduje się na przyjęcie takiego pana, chociażby posiadał najlepsze kwalifikacje. Niechlujność ubioru będzie świadczyła o jego niedbalstwie, papuzie kolory i pretensjonalność fasonu o przesadnem mniemaniu o sobie i rozpaczliwej chęci zwrócenia na siebie uwagi.

Trudno, prastare przysłowie mówi, że „Jak cię widzą, tak cię piszą”. Nie można dziwić się poszukującemu mieszkania, że nie zdecyduje się na wynajęcie pokoju – chociażby go jeszcze nie oglądał – u gospodyni, która otwiera mu drzwi brudna i zaniedbana. Z wyglądu właścicielki mieszkania będzie sądził o ewentualnem pomieszczeniu. To też jest rzeczą dowiedzioną, że ludzie walczący konsekwentnie i celowo o byt ubierają się na codzień bardzo starannie i zarazem skromnie, a dopiero w dniu wypoczynku dają upust swoim indywidualnym gustom. Czyli, że – maskują się, nie dają poznać swego prawdziwego oblicza wobec przełożonych i kolegów.   Czytaj dalej…

Mogiła powstańców styczniowych

31 sierpnia 2013

Co znaleziono w mogile powstańców w Wąsoczy?
(S)

We wsi Wąsocz, jak wiadomo, buduje się obecnie wspaniałe mauzoleum z kopcem i obeliskiem na terenie mogiły 34 powstańców 1863 r.

Obecnie podczas prac wykopaliskowych znaleziono kości powstańców, a obok srebrny dość duży wizerunek Chrystusa Ukrzyżowanego, odpadły z drzewa, które najwidoczniej zgniło, guziki i starą kulę rosyjską typu z r. 1863.

Ponadto w nogach powstańców zostali najwidoczniej pochowani padli w bitwie moskale; obok bowiem pamiątek po powstańcach, leżały kości żołnierza rosyjskiego, resztki zielonej czapki rosyjskiej, guziki z doskonale zachowanemi emblematami 36 pp. oraz srebrny medal z wyraźnym napisem w języku rosyjskim „za uśmierzenie powstania w Dagestanie 1858 i 1859 r.”

Te dowody bitwy pod Wąsoczem zostały starannie złożone przez ks. proboszcza Spirrę i będą złożone w budującem się mauzoleum.

„Ilustrowany Kuryer Codzienny” z 24 lipca 1938

Polskie zbroje w amerykańskim muzeum

5 lipca 2012

Renesansowe zbroje polskie z Nieświeża ozdobą amerykańskiego muzeum

Jeszcze przed kilku laty, zbrojownia zamku Radziwiłłów w Nieświeżu reprezentowała się znakomicie, gdyż miała wśród swych zbiorów – kilka wczesnorenesansowych kompletów ludzkich i 2 komplety końskie.

Komplety owe – jak pisze „Goniec Warszawski” – wśród dziwnych okoliczności wywędrowały z Polski i dzisiaj stanowi chlubę i ozdobę – Metropolitan Museum w Nowym Jorku.

Mianowicie w Warszawie bawił kustosz nowojorskiego muzeum p. Grancsaing. Za pośrednictwem jednego ze znanych na gruncie warszawskim spekulantów i handlarzy z działu antykwaryjnego otrzymał on zaproszenie do Nieświeża. Jako gość śp. księcia Albrechta Radziwiła – Grancsaing okazał żywe zainteresowanie dla świetnej zbrojowni nieświeskoej i wyraził gotowość zajęcia się uporządkowaniem i konserwacją militariów radziwiłłowskich. Tytułem honorarium za swą pracę zażądał ośmiu kompletów zbroi dla muzeum nowojorskiego.

Ks. Albrecht Radziwiłł zgodził się ofiarować pięć kompletów. Grancsaing przyjął ten warunek i przystąpił do pracy. Kupił więc beczkę nafty dla przeprowadzenia koniecznej kąpieli zbroi, umożliwiającej następnie należyte oczyszczenie żelaza.

Wysiłek amerykańskiego kustosza ograniczył się do dość powierzchownego uporządkowania zbrojowni i oczyszczenia jej eksponatów, głównie zaś zakrzątał się on około przygotowania dla siebie ofiarowanych mu kompletów i wybrał pięć wczesnorenesansowych, z tych dwa końskie.

Owe komplety końskie były to nie tylko jedyne komplety, jakimi dysponowała zbrojownią nieświeska, ale zarazem jedyne jakie zachowały się w zbiorach polskich.

O ile wyłudzenie cennych zbroi przez Amerykanina było sprawą czysto prywatno-prawną, to jednak rzecz komplikuje się w punkcie – jak mianowicie p. Grancsaing zdołał, wbrew ustawie, zabytkowe zbroje wywieźć zagranicę. Amerykanin otrzymał bowiem legalne pozwolenie na wywóz historycznych pamiątek wbrew przepisom o ich ochronie.

Rzeczą władz naszych zwłaszcza wojskowych które sprawa ogołocenia zbrojowni nieświeskiej z pewnością zainteresuje, – jest zbadać kto ów fatalny dokument wystawił i jak umotywowal pozwolenie na wywiezienie z Polski jedynych okazów kompletów wczesnorenesansowych zbroi

„Dziennik Ostrowski” z 15 czerwca 1938

Filatelista

17 listopada 2011

„Filatelista” czystych znaczków kradł po raz 24 listy ze skrzynki

Kroniki policyjne dobrze znają „filatelistę” 37-letniego Władysława Ciepielewskiego (Libelta 7), który był już 23 razy notowany za wyciąganie listów ze skrzynek pocztowych. Z listów tych Ciepielewski odkleja znaczki, które sprzedaje następnie.

W czwartek rano Ciepielewskiego pochwycono po raz 24 na kradzieży listów. Mianowicie, wsadził on sztywny karton do skrzynki przy 48-ym urzędzie pocztowym przy ul. Próżnej 4, po czym wyciągał drucikiem listy, zatrzymujące się na tym kartonie.

Podczas rewizji przy złodzieju znaleziono 43 listy z nieostęplowanymi znaczkami oraz 24 odklejone już znaczki.

Ciepielewski tłumaczy się, jak zwykle, że jest filatelistą i znaczki potrzebne mu są do kolekcji. Odstawiono go do sądu 14-go oddziału przy ul. Marszałkowskiej.

„Czas” z 16 grudnia 1938

Nielegalny imigrant z 1938 roku

23 września 2011

Przygoda egzotycznego „trampa”

GDYNIA, 15.12. (PAT.).

Przed sądem grodzkim w Gdyni, stanął 15-letni Murzyn Samba, oskarżony o nielegalne przekroczenie granicy.

Samba pochodzą z Dakaru w Afryce. Słysząc dużo o nowym wielkim porcie polskim – Gdyni, zakradł się na jeden ze statków i odpłynął do Polski w poszukiwaniu pracy. Podróż Samba z Dakaru do Gdyni trwała kilka tygodni. Przez cały ten czas był on ukryty w jednym z zakamarków statku, żywiąc się orzechami i wodą, które zabrał ze sobą.

Wyrok sądu polskiego ograniczył się do udzielenia Murzynowi napomnienia.

Egzotyczny „tramp” zostanie najbliższym statkiem odesłany do Dakaru.

„Czas” z 16 grudnia 1938

Luksus za 5 centów

23 września 2011

Luksus za 5 centów
Poznajemy sekrety tanich magazynów New-Yorku

Najmniejsza moneta obiegowa w Stanach Zjednoczonych – 1 cent nie posiada w praktyce znaczenia, jako środek płatniczy. Setna cześć dolara (tyle bowiem wynosi cent), równa się po przeliczeniu naszym pięciu groszom, ale gdy za pięć groszy można nabyć szereg przedmiotów, to za centa otrzymuje się najwyżej mikroskopijny kawałek czekolady w automacie dworcowym, bądź też pastylkę gumy do żucia.

Pewne, poważniejsze już możliwości, otwiera moneta pieciocentowa. Za „niklówkę” (tak brzmi jej popularna nazwa) możemy przejechać New Jork od końca do końca w kolejce podziemnej, wypić szklankę mleka lub doskonałej kawy „Express”, zjeść piękne jabłko kalifornijskie, a wreszcie oczyścić obuwie pastą „Shoe Shine”.

Dla przyjezdnych suma ta uprzystępnia jeszcze jedną, zupełnie specyficzną przyjemność, pozwala mianowicie pojechać windą na szczyt drapacza chmur.

W olbrzymich i słynnych z taniości magazynach Woolwortha można dostać poza tym za 5 centów ciekawe, ilustrowane magazyny i różne wyprzedażowe „okazje”, których cena koniunkturalna jest zazwyczaj wysoka, a wartość rzeczywista trudna do ustalenia.

Jeśli posiadanie 5 centów może dać właścicielowi dużo przyjemności, to 10-centówka jest poprostu czarodziejskim kluczem, którym można otworzyć mały skarbczyk. 10 centów – to tyle, co u nas 50 groszy, a nawet 53 grosze! Za takie pieniądze można i w Polsce nabyć to i owo. A w Nowym Jorku za 10 centów kupimy kanapki w ogromnym wyborze, parę dużych parówek, bocheneczek chleba, „szwedzkiego”, puszkę kompotu ananasowo – morelowego.

Za 15 centów – to już kompletne, dość sute śniadanie, za 30 centów dobry obiad w chińskich restauracjach!

Jeśli ceny amerykańskie nie przerażają nas w zestawieniu z europejskimi cenami artykułów spożywczych, czy drobiazgów przemysłowych – o tyle wydatki na kino czy inne rozrywki są za oceanem wyższe niż na starym kontynencie. Najtańsze miejsce na seans wieczorowy w gigantycznych kinach nowojorskich to wydatek conajmniej 1 dolara, na Broadway’u są jednak takie przytulne nie duże teatrzyki świetlne, w których 2 całe długie niezłe filmy zobaczyć można za 15 do 20 centów – ale po południu. – W teatrach popularnych, od których w Nowym Jorku tak rojno, kosztuje miejsce 25 centów. Nie drogo. Po angielsku można uczyć się bezpłatnie w szkołach publicznych (Public School) na specjalnych kursach wieczorowych dla cudzoziemców. ,

Triumf kalkulacji amerykańskiej widoczny jest dopiero przy artykułach droższych. Ceny przedmiotów dotychczas jeszcze uznanych w Europie za artykuły zbytku są rewelacyjnie niskie. Radioaparat nowiuteńki prosto z „igły” kosztuje 5 dolarów, samochodzik nowy drugiej klasy do nabycia już od 50 dol. Za to ładniejsze, choć skromne, dwupokojowe mieszkanko kosztuje przeciętnie 80 dolarów mies. (przeszło 420 zł.!). To minimum. Troszkę więcej komfortu kosztuje już o 20 dol. więcej. Malutki pokoik w starym domu bez windy i słońca nie do wynajęcia poniżej 25 dolarów. Kultura amerykańska mieszkaniowa – to cudownie złośliwa legenda, gdyż „przekrój” nowojorskiego mieszkania jest niesłychanie mizerny. Tylko rodziny bardzo zamożne mogą utrzymywać służbę domową.

„Czas” z 16 grudnia 1938

Skarb ze starego domu w Paryżu

12 maja 2011

Milionowy skarb w zrujnowanym domu paryskim

PARYŻ. – Przy rozbiórce domu na rue Mousstard za Panteonem znaleziono skarb, składający się z 5 tysięcy luidorów, przedstawiających obecnie wartość 1.600.000 franków. Robotnik, który znalazł monety złote, przypuszczał, że są to bezwartościowe medale i schował część znalezionych monet do kieszeni, by dać je swym dzieciom do zabawy, jednak inni robotnicy zwrócili mu uwagę, że ich zdaniem, są to prawdziwe monety złote. Udano się wówczas do jubilera na sąsiedniej ulicy, który natychmiast orzekł, że znalezione monety są istotnie złote. Wówczas znalazca natychmiast odniósł wszystkie monety na policję.

Przeszukano szczegółowo cały teren i znaleziono dalsze rulony dukatów oraz szczątki jakiegoś pisma – prawdopodobnie chodzi tu o spisaną ostatnią wolę. Treść pisma można było odczytać tylko częściowo.

Szczęśliwy znalazca otrzymuje połowę wartości skarbu, druga połowa, według obowiązujących przypisów przypada państwu.   Czytaj dalej…

Teściowa odrąbała zięciowi głowę

12 sierpnia 2009

Teściowa odrąbała zięciowi głowę

Z Pińska donoszą: W małej wsi Zakcze między jej mieszkańcami 32-letnim Aleksym Jakimcem i jego teściową, 53-letnia Eudoksją Lebiedź istniały stałe spory. Teściowa mianowicie zarzucała zięciowi nieudolne prowadzenie gospodarstwa, które pod jego ręką miało niszczeć. Zawzięta kobieta w straszliwy sposób pozbyła się więc „niezaradnego gospodarza”. Gdy Jakimiec po pracy położył się aby odpocząć Lebiedź przypilnowała aż zaśnie, następnie wzięła siekierę i kilkoma uderzeniami ostrzem siekiery odrąbała mu głowę.

Morderczynię osadzono w więzieniu.

„Dziennik Ostrowski” z 24 grudnia 1938

Zemsta dziewcząt na wiejskim donżuanie

12 sierpnia 2009

Zemsta dziewcząt na wiejskim donżuanie

We wsi Staniszki koło Wilna słynął jako zawodowy uwodziciel 34-letni Tomasz Radziun. Z tego powodu stał się już bohaterem licznych procesów o alimenty.

Ostatnio jednak opuszczone przez Radziuna dziewczęta, postanowiły na nim się zemścić. Skorzystały z okazji, gdy w pewnej chwili przechodził samotnie przez drogę koło wsi, napadły gromadnie i powaliły go na ziemię, zamierzając brzytwą dokonać bolesnej operacji.

Radziun niezawodnie zostałby ciężko okaleczony, lecz bronił się i tak krzyczał, że przybiegli mu na pomoc ludzie ze wsi i wyzwolili z opresji. Mimo to Radziun odniósł liczne okaleczenia. Zawiadomiona policja, aresztowała inicjatorkę napadu 22-letnią Antoninę Sadniczównę.

„Dziennik Ostrowski” z 11 listopada 1938

Tahiti – wyspa szczęśliwości

11 sierpnia 2009

Tahiti – „wyspa szczęśliwości”
Całodzienne utrzymanie kosztuje tam 15 groszy

P. Władysław Milkiewicz, który powrócił niedawno do kraju po dłuższym pobycie na wyspie Tahiti, kolonii francuskiej w Polinezji i zamieszkał w Gdyni, opowiedział w kilku reportażach, zamieszczonych w prasie warszawskiej sensacyjne szczegóły o rozkoszach pobytu na tej „wyspie wiecznej szczęśliwości”, wyposażonej nadzwyczaj hojnie przez przyrodę.

Z opowiadań p. Milkiewicza można się dowiedzieć następujących szczegółów o tej interesującej wyspie:

Koszt przejazdu drugą klasą z Marsylii do portu Papeete na Tahiti wynosi 1.200 zł Podróż parowcem trwa 40 dni. Władze francuskie niezbyt chętnie widzą nowych osiedleńców na Tahiti i pobierają 8.000 franków (1.200 zł) kaucji. Jeżeli po trzech latach pobytu Europejczyk zachowuje się bez zarzutu, tj. nie jest uciążliwy dla władz, czyli nie domaga się by go karmiono na koszt Francji, może kaucję podjąć. W przeciwnym razie za złożoną kaucję kupują mu bilet i odsyłają do Europy.

Pobyt na Tahiti nie jest ani kosztowny, ani też trudny. Zarobić można, pracując fizycznie (raz, dwa razy w tygodniu) przy plantacjach kokosu, trzciny cukrowej i sztucznym zapylaniu wanilii. Płaca dzienna wynosi 15 franków, a za tę kwotę można żyć pół miesiąca. Krajowcy pracują niechętnie, gdyż mają małe wymagania, pracują jeden dzień w tygodniu, by zdobyć pieniądze na wódkę lub słodycze. Toteż plantatorzy sprowadzają do pracy po kilka tysięcy Anamitów

Na Tahiti może znaleźć zatrudnienie każdy, kto posiada kapitał uczciwości i wiedzy. Znany nowelista amerykański, Zane Grey robi na Tahiti majątek, pisując dla wydawców nowojorskich dzieła o tej ciekawej wyspie. Kupcy trudnią się handlem kokosów, lub sprzedają tubylcom różne drobnostki.

W Papeete jest nawet szpital. A więc i lekarze znajdują tam utrzymanie. Jeżeli ktoś nie zarabia na tej wyspie, to albo z lenistwa, albo wystarczy mu to, co daje, niejako w usta wkłada przyroda: kokosy, banany, ryby, raki itp.

Zresztą na Tahiti mamy również i pewną liczbę Polaków.

Na zakończenie robi p. Milkiewicz jedną uwagę; „wyspa szczęśliwości” nie pomieści oczywiście – milionów ludzi…

„Dziennik Ostrowski” z 21 czerwca 1938

Wściekły i krwiożerczy wilk pokąsał 20 osób i 100 psów

11 sierpnia 2009

Wściekły i krwiożerczy wilk pokąsał 20 osób i 100 psów.

Na przedmieściu m. Dolina w woj. stanisławowskim przybłąkał się z okolicznych lasów wilk, prawdopodobnie wściekły i pokąsał około 20 osób oraz ponad sto psów. Rozwścieczonego wilka zabili siekierami robotnicy zdążający do pracy. Pogryzionym ludziom udzielił pomocy lekarz miejski.

„Dziennik Ostrowski” z 8 grudnia 1938

Wilk pogryzł wieśniaka na jego własnym podwórzu

11 sierpnia 2009

Wilk pogryzł wieśniaka na jego własnym podwórzu

BRZEŚĆ. Na podwórzu zagrody T. Kiryczuka, mieszkańca wsi Rogożno, pow. brzeskiego, przybiegł nagle nie wiadomo skąd wilk, który zaczął gonić kury.

Wieśniak, widząc wilka, chwycił za widły i rzucił się na niego. Wskutek jednak własnej nieostrożności przewrócił się na ziemię, a wówczas wilk pogryzł go dotkliwie w szyję i twarz.

W stanie bardzo groźnym przewieziono pogryzionego wieśniaka do szpitala miejskiego w Brześciu n. B., gdzie walczy ze śmiercią.

„Dziennik Ostrowski” z 28 sierpnia 1938

Ameryka nie wprowadza telewizji

11 sierpnia 2009

Ameryka nie wprowadza telewizji bo przemysł się tą droga jeszcze nie reklamuje

Niedawno bawił w Europie dyrektor największego amerykańskiego towarzystwa radiowego, który m. in. udzielał swym kolegom ze starego kontynentu wyjaśnień na temat sprawy rozwoju telewizji w Stanach Zjednoczonych A. P. Telewizja bowiem w Ameryce nie rozwinęła się dotąd nawet w tym stopniu, jaki już obserwujemy w Europie. Jest to wynik zupełnie innego traktowania problemu radiofonii na drugiej półkuli.

Radiofonia amerykańska – to szereg prywatnych przedsiębiorstw zarobkowych, zasadniczo podobnych do firm handlowych lub przemysłowych. Towarzystwa radiowe żyją tam nie z abonamentu, wpłacanego przez milionowe rzesze słuchaczy, gdyż słuchanie radia w Ameryce jest bezpłatne, ale ze sprzedaży czasu poszczególnym firmom dla celów reklamowych. Takie audycje, zwane „commercial programes”, zajmują blisko jedną trzecią całego dziennego programu. Audycje bez reklamy zajmują resztę programu. Podobnie jest więc z telewizją, a że dotąd cyfra telewizyjnych słuchaczy jest znikoma, reklama się nie opłaca i trudno zainteresować firmy przemysłowe w tym kierunku. Stąd telewizja w U. S. A. znajduje się nadal w sferze projektów i prób.

Inaczej jest w Europie, gdzie rozwój telewizji odbywa się podobnie do początków radiofonii. Jak wiadomo, na starym kontynencie panuje już szereg stacji telewizyjnych. Przodują w tej dziedzinie Niemcy. Znajdują się tam, względnie są w budowie już 3 stacje telewizyjne. Również Anglia posiada normalnie funkcjonującą stację w Londynie i Francja w Paryżu.

W Polsce – jak dotąd – jesteśmy również w okresie doświadczalnym.

„Dziennik Ostrowski” z 19 października 1938

Czy aparat telewizyjny wykryje bliskość samolotu?

11 sierpnia 2009

Czy aparat telewizyjny wykryje bliskość samolotu?

Ciekawe odkrycie, które nie jest jeszcze w zupełności zbadane, zrobili amatorzy telewizji w Anglii. Zauważyli oni mianowicie, że samolot przelatujący w pobliżu aparatu telewizyjnego powoduje zakłócenie w odbiorze, które przejawia się w podwojeniu odbieranego obrazu. Jak przypuszczają powodem zakłócenia jest odbijanie się fal od metalowej masy samolotu. Ponieważ zakłócenie to jest proporcjonalne do odległości, znajdującego się w przelocie samolotu wysuwa się projekty skonstruowania aparatu, który wykrywałby odległość samolotu, a może nawet kierunek jego przelotu. Wynalazek ten miałby oczywiście niezmiernie duże zainteresowanie w obronie przeciwlotniczej.

„Dziennik Ostrowski” z 29 września 1938

List na płycie gramofonowej

11 sierpnia 2009

List na płycie gramofonowej

Poczta berlińska wprowadziła sensacyjną nowość: listy „nagrywane” na płytach patefonowych. Nadawca „nagrywa” płytę, w kabinie telefonicznej, w okienka podaje adres. Taki list – czterominutowe obustronne „nagranie” – wraz z doręczeniem kosztuje 3,75 marki.

Tylko – adresat musi mieć, oczywiście, patefon.

„Dziennik Ostrowski” z 9 sierpnia 1938

Następna strona »